Jeszcze je dzisiaj widziałam,

gdy stało wpatrzone w wodę...

Jeszcze go dzisiaj nie znałam

tak pięknego nad wszelką urodę...

Jeszcze nie doceniałam,

gdy tak jaśniało złotem...

lecz dobrze już wiedziałam, co miało stać się potem...

że miało się zatopić w tej ciemnej gleby ścianę,

by móc wstać jasnym świtem, gdy i ja wstanę...

                                                                                                     Agatamos©2007

Spogladam przez obłok na ścianę...

Podwójną wydaje się być...

Miliardy ton wielkiej bryły

przegradzają me marzenia...

Purpura dnia rozlewa się nad głową...

Powóz z mgły zajeżdża przed dom mego życia...

Zapadam się w czarną otchłań otwartych drzwi powozu...

Zagłębiona w potoku myśli

Płynę na falach wspomnień...

Spotykam czyjeś ręce po drodze...

Lecz wysuwam dłonie...

Odlatuje ku światłu...

Ku czeluściom nieznanym...

Na spotkanie Wielkiej Ciszy...

                                                                                                          Agatamos©2007

I co mi zostanie jutro mój miły

Gdy miną już Twoje godziny

Gdy pora już przyjdzie Twoja?

...Zostanie  tęsknota moja...

O, jakaż długa noc będzie...

O, jakże długie cierpienie...

Dłonie szukają wszędzie...

Zostało tylko marzenie...

I znowu nadzieja zabrana

na ramion Twych spokój i ciepło

Dusza moja zbłąkana

Spada w czeluść, gdzie piekło

Błagam o litość w beznadziejności

Jak złodziej chcę wykraść minuty

Wołam o promień Twojej miłości

Na moim sercu osnuty...

                                                                                                       Agatamos©2007

Bez Ciebie mój miły

Słońce chmury zasłoniły...

Bez Ciebie kochany

W sercu smutku tumany...

Dałabym Ci wszystko, gdybym jeszcze coś miała..

Coś takiego, czego jeszcze Tobie miły nie dałam.

Kochałabym Cię tak mocno, jak tylko bym umiała,

Gdybym Ci już serca mojego całego nie oddała.

Pisałabym dla Ciebie strofy same najpiękniejsze,

Gdybym nie napisala tych wszystkich wierszy jeszcze.

Serce mi uciekło, daleko  w Twoją stronę świata...

Teraz tylko myśl smutna w uczucia się wplata...

O tym, jak ode mnie daleko przebywasz...

O tym, jak ma miłość wciąż Cię przyzywa...

Gdybym miała skrzydła, mogłabym od siebie

Zanieść całą miłość, jaką mam dla Ciebie...

Bo bez Ciebie, mój kochany, mój jedyny, złoty

Życie to jest pasmo męki i zgryzoty...

                                                                                                        Agatamos©2007

Daj mi swe ręce ...

Nie chce nic więcej...

Ciebie mi brak w tej samotni...

Podaj mi usta...

Wokół wciąż pustka...

Serce wciąż bije goręcej...

Trzymaj w ramionach...

Niechaj w nich skonam...

Śmierć to zaiste z rozkoszy...

Całuj mnie mocno...

Czule, gorąco...

Zaraz płomieniem się stanę...

Szeptem do ucha...

Cała Cię słucham...

Drżąc tym namiętnym pragnieniem...

Z Tobą jednością...

Szczęściem, miłością...

Na zawsze już tak zostanę...

                                                                                                   Agatamos©2007

Siedzisz sama...przed lustrem

Ta w odbiciu...ta smutna...Ty...

Siedzisz sama...widzisz pustkę

I wspomnienia... i łzy...

Nagle wszystkie szczegóły

Przelatują myślami

Bez sensu, reguły

Napływają falami...

Pękła więź, lustro stłuczone

Tlą się zgliszcza miłości

I marzenia już porzucone...

 Pozostały wątpliwości...

Kłamstwo...

Boli , tak boli jak żywa rana

Co jest niewiary kwasem zalana...

Samotność...

Skacze do gardła, ściska sznurami...

Dusi i dławi, wylewa się łzami...

Łza...

Płynie z tej rany bezdusznie zadanej...

Z duszy samotnej i wciąż niekochanej...

Żal ...

To w pamięci obraz widziany...

Marzenie złudne, fatamorgany...

Smutek ...

Wżera się w serce, unieruchamia...

Ogromem swoim wnet oszałamia...

Gorycz...

Ta w duszy się tłucze i wali

Sumienie gryzie i pali...

Zwątpienie ...

to sensu pytanie bez odpowiedzi...

Śmierć...

to odpowiedź na sensu pytanie...

Czyjeś wołanie...

każe  wciąż ból znosić

i z kolan bez końca się podnosić...

więc znowu...

Siedzisz sama...

                                                                                                             Agatamos©2007

Coś mnie w duszy uwiera,

W sercu rośnie kolczasto,

Oczy na świat otwiera,

Jest uczucia namiastką ?

Strach pomyśleć, że może...

to ta jedna...jedyna...

Nazwy, której przez usta

nie mogę... serce nie wytrzyma...

Błądzę, szukam pomocy

Gdy zostaję tu sama

W ciemnej zasłonie nocy

Stoję tak  za...

Strach pomyśleć iskierka wzbudzi uczuć tajfuny.

Boję się ją zapalić, by nie dotknać tej struny...

Delikatnej tak bardzo i tak wiotkiej zarazem,

By nie zniszczyć przyjaźni tym zbytecznym wyrazem...

Może mylę się...chciałabym się mylić,

Aby potem w spokoju puchar bólu wychylić,

Ale stoję i czuję, noc mi na to odpowie

Kim na prawdę jest w życiu dla człowieka człowiek

                                                                                                            Agatamos©2007

Świeca zgasła już

Jesteś obok tuż

Trzymam w dłoniach Twoją głowę

Jeśli tylko chcesz

Możesz ze mną też

Uciec stąd , bo wszystko już gotowe

Mamy pojazd tu

Kilka kropel snu

I bajkowy świat przed nami

Będziesz ze mną Ty

Oraz nasze sny

Tam będziemy wreszcie sami...

                                                                                                             Agatamos©2007

W przestworzach świecący punkt

oddala się monotonnie w bezmiar...

Światło gwiazd jaśnieje srebrem...

W górze granat otchłani

wzywa miliardami galaktyk...

Wśród nich jest planeta

okrutna i smutna...

Jej łzy spadają na Ziemię....

                                                                                                        Agatamos©2007

Zamek w drzwiach

Zamek warowny

Trzy baszty

Woda, metal, piach

Żaglowiec żeglowny

reje, maszty

Bum! Bam ! Bach!

Trach!

Zamek w drzwiach

Księżniczka więziona

Padła zemdlona

Żaglowiec czeka

Księżniczko ! uciekaj !

Wywarzył zamek w drzwiach

Na wadze wujek Stach  ! :)

                                                                                                              Agatamos©2007

Jestem szczęśliwa... dzięki Tobie...

Na mojej drodze stanął Człowiek

Ufam i wierze pierwszy raz,

bo czuję ciepło nie zimny głaz...

Jestem szcześliwa, już się nie boję

Oddałam  swe serce i mam Twoje

wiem ile dobra w Tobie jest

to każdy Twój dla mnie ludzki gest

Jestem szcześliwa i wdzięczna Tobie

za całą mądrość, jaką masz w sobie

za troskę, czułość ... Twe złote serce

Dziękuję Kochany i proszę o więcej...

                                                                                                                Agatamos©2007

Tak mi bez Ciebie źle, tak pusto

Czegoś brakuje dłoniom, ustom

Czas tak bez Ciebie wolno płynie

Minuta równa jest godzinie

Wyciągam dłoń do twarzy Twojej

Całą w pamięci mam ją swojej

Uczyłam jej się wtedy w nocy

Kiedy zamknięte miałeś oczy

Gdy obok tak spokojny spałeś

I mnie w ramionach swoich miałeś

Ja Twoje usta, brwi, twarz Twoją

Zamknęłam dłonią w pamięć swoją

Pragnę, by znowu w Twych ramionach

Zasnąć, jak wtedy uspokojona,

Że jesteś obok mój Kochany

Moimi dłońmi zapamiętany…

                                                                                                        Agatamos©2007

Czy jest jeszcze serca kawałek cały ?

Czy duszy cały kawłek choć mały?

Wiary choć  mała kruszyna

Nadziei choć odrobina...

Czekanie tak boli na prawdy słowa

Myśli, biegnących tak pełna głowa

Lęk, co tak w piersiach z siłą wali

Obręcz na sercu zaciska ze stali

I to przeczucie...co łzami wypływa

Co gardło ściska, żołądek rozrywa

Że to już blisko...,że to już tuż

.......że to koniec już.........

                                                                                                      Agatamos©2007

Twe słowa siłę balsamu mają

Tyle w nich dobra, ciepła, czułości

Me serce radują i ogrzewają

Pozbawiają mnie wątpliwości

"Zaufaj i miej radość w sercu swym...

Zostań, te ramiona są po to byś czuła się szcześliwa..."

Zniewalasz mnie  i problem w tym,

Że choć to nie to, to wygląda to, jak miłość prawdziwa

Do tej pory tak bardzo się bałam...

Nie będę już w poduszkę szlochać

Odkąd te słowa przeczytałam:

"Czuj, kochaj i daj się kochać..."

                                                                                               Agatamos©2007

Białopiórzy…snują się między nami...

Niepotrzebny im nieba aksamit,

niepotrzebne im chmur błękity,

chodzą w jeans’ach niebiańskie byty 

Jadą metrem i siedzą w biurach,

tu ciekawiej jest, niż w chmurach...

Tu tak blisko do bólu, udręki,

do cierpienia i serca męki... 

Tu tak człowiek jest blisko,

tak realne jest wszystko...

Prawda tak oczywista,

gdy widziana jest z bliska...

Między  ludźmi wmięszani,

często mylą się sami

i zwyczajni po ludzku się stają,

oprócz skrzydeł, rogów dostają...

I dlatego patrzeć jest warto,

czy pod jeans'u warstwą wytartą,

skrzydło jakieś się nie ukrywa,

 co z pomocą tu do nas przybywa...

                                                                                                   Agatamos©2007

Zapalam znicz na opuszczonym grobie ...

Odgarniam sterty martwych marzeń,

Umarłe nadzieje...

By dotrzeć do ciężkiej  płyty,

Pod którą leży to, co zostało z serca… 

Gdzieś w zwiędłych złudzeniach

Szukam tabliczki z ... moim imieniem...

Nikt nie przychodzi tutaj…

Płyta porosła mchem smutku…

Deszcz łez rozmył napis…

Wszystko ulega erozji zapomnienia ,

By w końcu stać się nicością…

                                                                                                                Agatamos©2007

Gdybym mogła tak wreszcie czasami

nie mieć tylu myśli w mej głowie...

Gdybym mogła tak wreszcie chwilami

tego lęku już nie czuć  w sobie...

 Tych  ostrzeżeń, które wciąż słyszę ,

 nut niepokoju i wątpliwości...

Wreszcie usłyszeć jedno,…ciszę ,

co może być gniazdem dla miłości...

Przestać bać się, ufać wreszcie...

Prócz fałszu, widzieć prawdy słowa.

Po trudnej drodze odnaleźć szczeście.

Niczego więcej już nie żałować...

Cieszyć się każdym dniem od rana.

Z pewnością w przyszłość kroczyć.

Być pewną, że już nie jestem sama...

Że już nic nie może mnie zaskoczyć

                                                                                                           Agatamos©2007

Nie łam mi serca

Tak słabe je mam

Jest całe w bliznach

Dobrze wiesz sam

Nie łam mi serca

A jeśli chcesz

Nim się rozpadnie

Całe serce bierz

Nie łam mi serca

To mnie zbyt boli

Gdy ranisz tak stale

Umieram powoli

Nie łam mi serca

Nie każ mi szlochać

Pozwól  mi proszę

Normalnie kochać

Nie łam mi serca

Dam Ci klucz

Dam Ci me serce

Cóż można  więcej?

                                                                                                       Agatamos©2007

Twoja ramiona to skrzydła anioła

Gniazdo spokoju dla duszy mojej

Przez sen Twe imię cicho wołam

Pragnę tak bardzo czułości Twojej

Chcę się zatopić w Twym cieple cała

W objęciach Twoich się zapomnieć

Tak bym już wiecej się nie bała,

Że znikniesz i nie wrócisz do mnie…

                                                                                                           Agatamos©2007

Dałeś mi szczęście, spełnienie ,

Budząc namiętne westchnienie.

Świt  przyniósł nam rozstanie ,

Lecz jednak ze mną zostaniesz...

Zostaniesz w zapachu  pościeli...

W uśmiechu, który mnie ośmielił...

Na  skórze w  czułym dotknięciu...

W słodkim ust ciała muśnięciu...

W spojrzeniu, tak ciepła pełnym...

W objęciach, tak płomiennych...

W słowach, tak  bardzo gorących...

W dłoniach we włosach tonących...

Zostaniesz  na jeszcze chwilę małą,

By pocałunkiem zakryć mnie całą...

A potem…zniknie to wszystko...

Złudzenie..., że byłeś tak blisko….

                                                                                                         Agatamos©2007

Nieważna… taka się czuję właśnie

Przedmiot…to brzmi tak strasznie

Lecz tak właśnie teraz się czuję

Tak właśnie mnie każdy traktuje

Nikt… coś bez uczuć, bez duszy

Właśnie…cóż może mnie poruszyć ?

Taka kobieta musi być silna, odporna

Nawet, gdy prawda jest potworna,

Że tylko zabawką jest kolejny raz ,

Że właśnie to zabawy czyjejś czas...

Nieważne...i ja nieważna właśnie

Szczeście ułuda...to tylko baśnie

A ja właśnie nieważna…w zapomnieniu

Zostaję sama, w szarości, w cieniu

Widać tak właśnie zawsze musi być

Tak właśnie muszę do końca już żyć…

                                                                                               Agatamos©2007

Co w Tobie jest takiego Mój Kochany,

Że tak łatwo leczysz wszystkie moje rany,

Że każde Twoje słowo, każdy Twój gest

Sprawiają, że moje życie  lepsze jest

Już tonę, już szlocham, w smutku mym ginę

Lecz dzięki Twym słowom tę rozpacz  ominę

By znaleźć znów przystań  w ramionach Twoich

Zapomnieć o lękach i troskach  moich

Serce moje strwożone gdzieś w kącie się chowa

Czułe jest tak bardzo na wszystkie Twe słowa

Tak się do nich garnie, tak ich co dnia pragnie

Ufa Twoim  słowom gdzieś głeboko na dnie

Prosi : pozwól  losie w końcu uwierzyć,

Że wreszcie komuś na mnie zależy…

                                                                                                           Agatamos©2007

Koniec jazdy…wysiadam teraz

Nie podoba mi się  kierowca...

Wysiadałam tak już nie raz…

Taka jazda mi nie obca

Koniec…to kurs był ostatni

Nie dam więcej się tak wozić

Nie chcę czuć się tak, jak w matni

I  odczucia w sobie mrozić

Dosyć!....mówię prosto w oczy

Mdli mnie od tej jazdy

Już mnie nic tu nie zaskoczy

Woź Pan inne „ gwiazdy” !

Ja mam dosyć…ja wysiadam

Ja już w nic nie wierzę

Ja "psze" Pana …. Spadam!

Wolę jeździć sama….na rowerze!

                                                                                             Agatamos©2007

Między znaki zapytania i niepewność

Wrzuca mnie brutalnie moja codzienność

Od świtu po świt żyję domniemaniem

Co dnia nowe i trudne zadanie

Co dnia wątpliwości nowych tyle

Takie ciężkie do wytrwania chwile

Czekanie, aż odpowiedź się pojawi

Na  pytanie, co od środka mnie trawi

Pytanie o sens tego wszystkiego

Pytanie tak zasadnicze…dlaczego?

I  wiem, że odpowiedzi nie dostanę

W niewiedzy na zawsze zostanę…

                                                                                     Agatamos©2007

Już nie mam siły tak dalej żyć…

Czemu nie mogę po prostu być?

Nie cierpieć i nie czuć, nie myśleć...

Mieć wreszcie spokój w umyśle…

Nie łudzić się, naiwnie nie ufać,

Nie bać się, na zimne nie dmuchać,

Nie widzieć więcej, nie słyszeć,

W sercu mieć tylko martwą ciszę…

Zapomnieć i już nie czekać

Odpocząć i nie uciekać

Czemu podobny obraz ten?

Może to jest o śmierci  sen…

                                                                                                       Agatamos©2007

Gdyby istniało słowo, w którym mogłabym zamknąć moją miłość do Ciebie... gdyby istniało..

Czy pomieściłoby wszystkie moje ciepłe myśli, gorące uczucia,tęsknotę ,co serce rani...?

Czy umiałoby przekazać, co w duszy tak głęboko tkwi...?

Czy potrafiłoby wyrazić, co dla mnie znaczy słowo "My"...?

Gdyby istniało...to właśnie w tym słowie ofiarowałabym swą miłość Tobie...

                                                                                            Agatamos©2007

Uczucie, co w piersiach ogniem płonie

Stan ducha,  jak zmartwychwstanie

Twoje i moje złączone dłonie

Cudowne zmysłów doznania

Tęsknota, co równa prawie rozpaczy

Czułość, wrażliwość...wspólnota dusz

Świadomość, że już nie można inaczej,

Że oddzielnie nie można już

Namiętnych słów naszych siła

Zapach ciał, co w pamięci wciąż tkwi

Wspomnienie o chwili naszej co była

Co nocami wciąż w marzeniach się śni

Pragnienia...naszych dróg zawiłości

I to, co w sferze marzeń pozostanie

To właśnie obraz naszej miłości

Pięknej, lecz tak trudnej niesłychanie...

                                                                                                                  Agatamos©2007

Budujesz wytrwale most między nami

A ja wciąż w panice spalić go chcę

Jakie jest nasze jutro?...nie wiemy sami

Czy most ten wytrzyma…czy też nie?

Ja palić chcę, by w przeszłość nie wracać

Ty burzysz, bo przeszłość wciąż z Tobą jest

I wtedy znajomy mi ból powraca

I przed nim tak właśnie uciekać chcę

Bo znowu demony i lęki wracają

Powraca też złość i straszna siła

Wszystko, co dobre w otchłań strącają

Szepczą bym most ten szybko spaliła

Spalić ?...Wiem, że będziemy tego żałować

Tak trudno wyrwać, co w sercu tkwi

Niszczyć tak łatwo, tak trudno budować

Po co żyć, jeśli nie słyszeć już nigdy „My”?

                                                                                               Agatamos©2007

Bawisz się mną? Jestem pionkiem w Twej grze?

Sprawdzasz ile mogę wytrzymać, czy nie poddam się? 

Patrzysz z góry, czy dam radę, czy poradzę sobie ?

Badasz  ile jest w stanie znieść zwyczajny człowiek? 

Na Twoje podobieństwo stworzeni, lecz  słabi

Każda pokusa nas nęci, każdy grzech nas wabi

Wobec ciosów losu tak bardzo bezradni

W radzeniu sobie z problemami tak nieporadni 

Jesteśmy tylko pyłem, wszechświata drobiną

Sekundą świadomości, jaźni tak małą kruszyną

Ledwo swój żywot zaczniemy, a już go kończymy

Nim się naprawdę rozumieć i żyć nauczymy

Nim zdołamy pojąć, że o miłość chodzi

Człowiek z tego świata pomału odchodzi

Z lukami w nauce, czasem zmarnowanym

Duszą w powijakach, sercem poszarpanym… 

A Ty wciąż na górze dzielisz losu karty

Czasami chyba nie patrząc, kto jest ile warty

Wtedy właśnie pytam, czy to sprawiedliwe ?

Czy tak ma wyglądać to życie prawdziwe?

                                                                                          Agatamos©2007

W białym borze jadą sanie

Gdzieś w bajkowy świat…

Dzwonią dzwonki, dyszą konie.

W czarnych grzywach wiatr…  

Stoją sosny całe w bieli…

Białe panny przed ołtarzem…

Szron do stóp im wrzosy ścieli,

Miliard gwiazd im niesie w darze… 

Suną sanie, dzwonki dzwonią…

W białym borze czarów moc…

Srebrne wróżki sanie gonią,

W tą magiczną, cudną noc…

                                                                                                       Agatamos©2007

Zima…Zmarznięta ziemia wciąż śpi i śni o wiośnie

Wśród szarych traw zabłąkał się szron

Nagie drzewa stoją żałosne

I patrzą w jeziora zimną toń…

Las cały zasnął i w gęstej ciszy

Słucha, co wiatr mu przyniesie

Może wnet dzwonki u sań usłyszy

Co jadą daleko gdzieś w lesie

A wiatr, co po polu zające gonił

Zmarźnięty leży teraz gdzieś w rowie

I choć świat cały śniegiem zasłonił

Zapomniał w końcu o sobie

Mróz pokrył pola szronu gwiazdami

Jeziora błękit skuł grubym lodem

Jak okiem sięgnąć bieli aksamit

Poraża wzrok i dotyka świat chłodem

Tak las na wiosnę w uśpieniu czeka

Słońca spragniony, szaty zieleni

I choć ta wiosna jeszcze daleka

Z pewnością wróci i las odmieni…

                                                                                             Agatamos©2007

Jak cicho wokół

Zimy biały tren

Jaki wokół spokój

Natury pora na sen

Śniegiem sypią chmury

Pada z nieba biały puch

Leci lśniący bielą z góry

Uskrzydlony Świąt tych duch

Wszystko wokół bielą lśni

Czy to bajka, czy też sen?

Może to się wszystko śni?

I krajobraz z bajki ten?

                                                                                                     Agatamos©2007

I nie potrafię już bez Ciebie … nie potrafię

Gdy nawet boli, gdy tak bezmyślnie ranisz

Wpatrzona siedzę w Twojej twarzy fotografię

Myśląc o dniu, gdy znów przede mną staniesz  

Gdy spojrzę znowu w ciepło oczu Twoich

I ujrzę tam, to, co w pierwszej naszej chwili

Twarz Twoją pozna pamięć dłoni moich

Wrócimy tam, gdzie dawniej żeśmy byli  

W radości naszej stracone momenty

W świat ten szczęśliwy, cośmy go zgubili

By wspólnie losu pokonać  zakręty

Byśmy z sobą w końcu już na dłużej byli

                                                                                      Agatamos©2007

A Ty mi dajesz bukiet smutków na urodziny

Pęk wątpliwości w wazonie łez pełnym

A Ty mi dajesz długie czekania godziny

W ciszy okrutnej, w zapomnieniu zupełnym

 Dajesz mi pięknie zapakowane złudzenia

Słodkie, kuszące jak smakołyk boski

Dajesz mi wszystkie bolesne wspomnienia

O chwilach, co koiły kiedyś me troski 

 I nie dostanę mych marzeń spełnienia

Muszę powiedzieć to sobie już jasno

Bo tak jak tort wymaga pieczenia

Uczucie wymagało ciepła…a ono zgasło….

                                                                                       Agatamos©2007

Leżę na półce i czekam…czekam

Dzień za dniem…ktoś mnie tu rzucił

Jestem zabawką podłego człowieka

Który mną w końcu się znudził

 I na tej półce, w tym zapomnieniu

W kurzu ludzkiego zwątpienia

Leżę i czekam w ciągłym cierpieniu

Na zmartwychwstanie marzenia 

Już nie pamiętam nawet, czy było

Już nie pamiętam nawet, o czym

Co mi się dawno temu marzyło

Co mi się śniło wtedy po nocy 

Może nie warto już nic wspominać

Może już lepiej raczej zapomnieć

Po co znów dziurę w sercu wycinać

Co boli potem tak nieprzytomnie 

Powoli wreszcie móc zasnąć

Niech nikt mnie więcej nie budzi

Powoli wreszcie wygasnąć

Dosyć mam ran od złych ludzi…

                                                                                            Agatamos©2007

Bity pies, nieszczęście, co tak ufne oczy miało

Pragnęło ciepła, którego nigdy nie dostało

Do rąk się łasiło, ogrzać się uczuciem chciało

Stęsknione dobroci, kija ukrytego nie widziało

Wierne, oddane, zawsze przy swym panu stało

Oswojone, zaufało…i kijem po żebrach dostało…

                                                                                                  Agatamos©2007

Szczęście, to gniazdo z ramion Twoich

Spojrzenie ciepłe, bliskie Twoich oczu

Szczęście, to dotyk spragnionych warg moich

Do Twoich ust, tak byś mnie całą poczuł

Szczęście, to Twoje słowa, co koją rany

Szczęście, to przy mnie sen Twój spokojny

To rytm serca na piersi Twej słuchany

To śmiech i radość zamiast naszej wojny

Szczęście, gdy na kolanach kładziesz moich głowę

Gdy dotyk Twoich włosów pieści moje dłonie

Szczęście nie musi przecież być nazwane słowem

Wystarczy chyba, jeśli w sercach naszych płonie

Szczęście, to razem ja i Ty

Szczęście, to po prostu MY…

                                                                                                   Agatamos©2007

Miała nas łączyć więzi lina

Każde z nas miało ją mocno trzymać

Przepaść na dole, na linie wiszę

Wokół mam tylko pustkę i ciszę

„Jesteś mi bliska”- tak mi pisałeś

Nadzieję w sercu moim zasiałeś

Wszystko, co mogłam dać... wziąłeś

I nagle... linę przeciąłeś…

                                                                                           Agatamos©2007